wika
Każdy z nas odczuwa niedosyt, każdemu czegoś brak. W samej rzeczywistości lub tylko w wyobraźni walczymy o to czego nie ma, lub o to co mają inni.
Posłużę się tu pewną anegdotą
Kiedy Napoleon Bonaparte był dopiero porucznikiem artylerii, rzekł do niego pewien cudzoziemski oficer z nutą zarozumiałości
- Moi rodacy walczą tylko dla sławy, podczas gdy Francuzi biją się dla pieniędzy
- Ma pan słuszność - rzekł Napoleon -Każdy walczy o to, czego mu brak..
Zawsze staramy się do czegoś dążyć i pokonujemy różne trudności by w końcu to pozyskać. No właśnie.. Będąc małą dziewczynką bardzo chciałam mieć mały różowy rower z wiatraczkiem niestety przez długi czas nie był dostępny a kiedy mogłam go już mieć okazało się, że przyszła pora na składak wigry III, bo wyrosłam z małych rowerków.
Do czego zmierzam? Ciekawi mnie jak to jest z Wami? Jakie odczuwacie braki?
Czy to co już osiągniecie sprawia Wam oczekiwaną radość z posiadania? Potraficie się cieszyć z tego co już macie?
Zpraszam
Cóż, jeśli chodzi o rozważania nad szczęściem i dążeniem, które często przewijają się przez najróżniejsze filozoficzne lub pseudofilozoficzne dzieła, można zaobserwować pewien paradoks - brak czegoś, nieposiadanie jest nieszczęściem, ale posiadanie wszystkiego, zaspokojenie wszystkich potrzeb także prowadzi do nieszczęścia, bo pojawia się kolejny brak - brak celu, motywacji, stymulacji.
Moim zdaniem różne leki na tę bolączkę, zależnie od rodzaju obiektu, którego nam brakuje. Jeśli jest to jakieś osiągnięcie (jak zdobycie tytułu naukowego, złotej płyty, przepłynięcie Atlantyku wpław...), to najwięcej radości sprawia sam proces dochodzenia do niego, ciągłego zdobywania kolejnych małych schodków, pod warunkiem, że całość przebiega w miarę pomyślnie i istnieje choćby pozorna szansa na zakończenie całej sprawy sukcesem. Są także procesy, które z definicji się nie kończą - jak zdobywanie wiedzy (bo przecież nie ma momentu, w którym ktoś mógłby powiedzieć, że wie już wszystko), budowanie rodziny czy kształtowanie swojego charakteru. Z jednej strony smutna jest myśl, że w tej materii nigdy nie dojdziemy do mety, z drugiej bardzo dobrze się składa, że motywacyjnego paliwa na pewno starczy nam na całe życie.
Gorzej jest z posiadaniem - przedmiotów, cech czy kontaktów z ludźmi. W tej kwestii proces dochodzenia do sukcesu powinien być raczej krótki i prosty, a szczęściem można nazwać już ten w miarę statyczny stan po osiągnięciu celu. W tej kwestii jest chyba najwięcej problemów. Niektórzy usiłują ich uniknąć poprzez ograniczanie swoich potrzeb, ale dla większości ludzi nie jest to raczej wykonalne. Pozostaje więc uświadomić sobie, czego tak naprawdę chcemy, a co jest jedynie kaprysem, starać się... i akceptować porażki.
Nie wiem czy pamiętacie z filmu Gibsona Apocalypto opowieść starego Indianina o pragnieniach człowieka. Jak to zwierzęta postanowiły się z nim podzielić, by nie czuł się smutny. To zwierzęta dostrzegły jego smutek. Człowiek zażądał dobrego wzroku - otrzymał go od sępa. Siłę uzyskał od jaguara, chciał poznać tajemnice ziemi i pomógł mu w tym wąż. I tak po kolei uzyskiwał umiejętności. Kiedy odszedł, na zgromadzeniu odezwała się sowa: teraz człowiek wiele wie i ma dużo umiejętności. Boję się tego. Człowiek dostał wszystko, czego potrzebował. Przejdzie mu smutek - powiedział jeleń. Sowa jednak powiedziała, że to wszystko, co człowiek otrzymał nie sprawi, że człowiek przestanie być smutny. Ona zobaczyła w człowieku otchłań, jak głód, którego nie da się zaspokoić. To sprawia, że człowiek jest wciąż niezaspokojony, nie potrafi się cieszyć, wciąż czegoś pragnie i jest smutny. Opowieść starego Indianina nie kończy się zbyt optymistycznie. Człowiek będzie chciał wciąż więcej i więcej, aż przyjdzie moment, kiedy świat powie: nie mam już nic więcej do ofiarowania.
Opowieść nie jest dokończona. Zaczyna się taniec.
Ale mądrala z tego Napoleona
Ja nie odczuwam braków - mam to, co chciałam, a to czego nie mam będę mieć w przyszłości Czasem tylko brakuje mi czasu, ale to wina brania sobie zbyt wielu spraw na głowę.