wika
Była to właściwie wojna domowa pomiędzy cesarzami ; Othonem a Witeliuszem.
Othon - miał za sobą 2/3 imperium rzymskiego i tyleż samo armii rzymskiej czyli legiony :
Syrii , Judei , Egiptu , Afryki północnej , Azji Mniejszej - a nadewszystko , potężną armię Dunaju.
Witeliusz - miał po swojej stronie jedynie kraje Zachodu to znaczy :
obie nadreńskie Germanie , Galię , Brytanię oraz Hiszpanię.
Othon miał w samej Italii siły stosunkowo szczupłe : 9 kohort Pretorianów , kilka kohort miejskich oraz nowo złożony legion który zaczęto formować jeszcze za Nerona w skład którego wchodzili żołnierze floty misenackiej.
Legion ten otrzymał swoje znaki bojowe , orła i swój numer wraz z nazwą Adiutrix Prima - czyli Pierwszy Pomocniczy.
wiemy że tuż przed bitwą od Bedriakum nastąpił gwałtowny wylew Tybru grożący kataklizmem.
Othon wyruszył wyruszył na tę bitwę 14 marca 69r. zaś Rzym opuścił faktynie d.n15 marca czyli w dzień "Id marcowych".
Wyjeżdżał z Rzymu sławną już drogą zwaną Via Flaminia.
Zastanawiającym jest to że Othon dysponujący znakomitą większością sił imperium rzymskiego przegrał bitwę pod Bedriakum (koło Kremony) zanim ta właściwie zdążyła się rozpocząć.
Jak wiadomo cesarz Othon odebrał sobie życie w obozie wojskowym pod Bedriakum dn.16 kwietnia 69r. - przebijając się nożem.
Faktyczna i decydująca bitwa pod Bedriakum rozpoczęła się 17 kwietnia tegoż roku.
Co więc takiego stało się w obozie pod Bedriakum ?.
Co skłonio Othona do samobójstwa które zaskoczyło nawet jego najbliższych?.
To chyba pierwszy i jedyny w historii Rzymu cesarz który zostawił swoich żołnierzy na pastwę losu.
A wiadomo jest jaki los spotkał walczących po stronie Ohona.
Zabitych pod Bedriakum Witeliusz zabronił grzebać skazując ich szczątki na pożarcie dla ptaków i psów - zaś legiony walczące po stronie Othona zostały rozrzucone po całym niemal imperium , a niektóre z nich stały się pośmiewiskiem dla gawiedzi jak na przykład legion XIII Galbiana który "podał tyły" w walce z Witeliuszowym legionem V Alaudae.
Nieszczęśnicy legionu XIII Galbiana budowali dla Witeliusza amfiteatry w Kremonie i Bolonii nosząc ciężkie kamienie i belki.
Tym legionem dowodził niejaki Wediusz Akwila którego po przegranej bitwie legioniści nieomal zlinczowali.Od niechybnej śmierci uratował go jeden z wodzów Othona , Anniusz Gallus.
No...ale o tm może później.
Zapraszam do dyskusji.
Zastanawiającym jest to że Othon dysponujący znakomitą większością sił imperium rzymskiego przegrał bitwę pod Bedriakum (koło Kremony) zanim ta właściwie zdążyła się rozpocząć.
Jak wiadomo cesarz Othon odebrał sobie życie w obozie wojskowym pod Bedriakum dn.16 kwietnia 69r. - przebijając się nożem.
Faktyczna i decydująca bitwa pod Bedriakum rozpoczęła się 17 kwietnia tegoż roku.
Co więc takiego stało się w obozie pod Bedriakum ?
Wybrałeś tą bitwę zapewne nieprzypadkowo – rok 69 była dla Cesarstwa Rzymskiego obfitujący w wydarzenia. Podczas „Roku trzech cesarzy” obwołano bowiem na to stanowisko Witeliusza, Otona i Wespazjana.
Co do samej bitwy to nie dotarłem do pełnego opisu zdarzeń ale wygląda na to, że po trzech zwycięskich bitwach opóźniających (pod Albintymilium u podnóża Alp, pod Platencją i koło świątyni Kastora), Oton przygotował się do dalszych walk nad rzeką Pad w rejonie Cremony.
14 kwietnia 69 roku przygotowywał się do przyjęcia delegacji Witeliusza wysłanej przez dowodzących jego połączonymi wojskami Walensa i Cecyny. W obozie Otona zapanowało rozprężenie i pozwolił on swym wojskom opuścić obóz. W momencie przygotowań do powitania delegacji przeciwnik wyprowadził na pozycje swoje uszykowane do bitwy wojska. Ogłoszony szybko alarm wprowadził zamieszanie w oddziałach Otona i zmusił go do przyjęcia bitwy bez gotowego planu. Jego siły uległy przewadze przeciwnika i zostały zmuszone do odwrotu z pola bitwy. Wśród pokonanych żołnierzy nie było jednak paniki (wycofali się w uporządkowanym szyku co spowodowało zaniechanie wieczornego pościgu przez zwycięskie oddziały Witeliusza), a jedynie złość z powodu zastosowania podstępnej taktyki. Ponadto świadomość nadciągających posiłków z innych prowincji (w tym zaprawionym w walkach XIV legionem mezyjskim, wsławionym stłumieniem powstania w Brytanii).
W tym momencie podjęta i następnego dnia rano zrealizowana decyzja Otona o popełnieniu samobójstwa dla uniknięcia dalszego rozlewu krwi faktycznie wydaje się zastanawiająca.