wika
Mam takie pytanie dla upewnienia :D Jaka wojna toczyła się w latach 431-421 p.n.e. ??
a czy nie chodzi Ci czasem o II (wielką) wojne peloponeską, która miała miejsce w latach 431-404 p.n.e. między Ateńskim Związkiem Morskim a Związkiem Peloponeskim ?
Blisko ,ale nie do końca :D
Jeżeli chodzi o te lata to można by przytoczyć tu jeszcze jedno wydarzenie a mianowicie:
W 425 p.n.e. Agis II (król Sparty) dowodził inwazją na Attykę, jednak dopiero w trakcie trwania pokoju Nikiasza osiągnął poważne sukcesy militarne.
Po manewrach, które doprowadziły do praktycznego otoczenia przeciwnika dysponującego około 16 000 tysiącami żołnierzy, król zgodził się na zaproponowany przez argiwskiego stratega za pośrednictwem proksenosa Sparty w Argos, czteromiesięczny rozejm. Zamiarem Agisa było odciągnięcie Argos od sojuszu z Atenami. Celu nie osiągnął, gdyż przebywającemu w Argos Alkibiadesowi udało się przekonać sojuszników do wytrwania przy Atenach, a nawet do zaatakowania, jeszcze przed upływem rozejmu, arkadyjskiego Orchomenos. Agisa spotkały w Sparcie zarzuty, że nie wykorzystał swej militarnej przewagi. Również członkowie Symmachii Spartańskiej, oburzeni, że zmarnowana została okazja do pokonania wroga, odwołali swoje wojska.
Reszta to już jak pisze angerthor II Wojna Peloponeska.
No właśnie w czasie wojny Peloponeskiej miała miejsce wojna archidamijska (431-421r. p.n.e.) :)
wojna archidamijska była jednym z etapów wojny peloponeskiej. Pierwszy etap nosi nazwę wojny archidamijskiej. Sparta zastosowała wobec Aten taktykę wyniszczania, spodziewając się, że w ten sposób wpłynie na ludność i wymusi pokój. Ten pierwszy okres wojny peloponeskiej nazywany jest wojną archidamijską (431-421). Co roku najeżdżano na Attykę w okresie żniw i zbiorów, niszcząc wszystko. To jednak przewidział wcześniej Perykles, który zamknął ludzi w murach miasta. W Atenach wybuchła jednak zaraza, dziesiątkując ludność, powodując także liczne straty w załogach okrętów. Po śmierci Peryklesa wojna prowadzona była ze zmiennym szczęściem. Zdobyto Polideję, wzięto do niewoli 200 Spartan. Wówczas Sparta wystapiła z propozycją pokoju, warunki jednak Aten były nie do przyjęcia. Wówczas Sparta zaatakowała ponownie, uderzając na Trację. Pozycja Aten uległa osłabieniu. W 422 do władzy doszły stronnictwa myślące o pokoju. Zawarto pokój, który miał przywrócić stan sprzed wybuchu wojny – pokój Nikiasza.
Było to raczej krótkie zawieszenie broni. Żadna ze stron nie mogła dotrzymać warunków pokoju. W Atenach przewagę zaczęli zdobywać zwolennicy wojny z Alkibiadesem na czele, wśród członków Związku Peloponeskiego także panowało niezadowolenie z racji trudnej sytuacji ekonomicznej. Wrogie dla Sparty nastroje na Peloponezie wykorzystały Ateny, zawierając sojusze z niedawnymi sojusznikami Sparty. Po bitwie pod Mantineją Sparta odzyskała jednak swe wpływy, a pozycja Alkibiadesa uległa zachwianiu.
Równocześnie z wojną peloponeską toczyła się na Sycylii rozgrywka pomiędzy Syrakuzami a innymi miastami jońskimi (415-413). Zagrożone przez Syrakuzy miasta zwróciły się o pomoc do Aten. Pod pretekstem niesienia pomocy Segeście chcieli Ateńczycy zdobyć bogactwa sycylijskie oraz odciąć dostawy zboża miastom Przesmyku Korynckiego. Na czele wyprawy stanął Alkibiades, który wezwany został w trakcie wyprawy do Aten, by stanął przed sądem. Alkibiades dał posłuch wezwaniu, lecz w drodze powrotnej zbiegł z okrętu i znalazł schronienie w Sparcie. Jego zdrada pozwoliła podjąć Spartanom akcje przeciwko Atenom. Ateńczycy ponieśli klęskę w bitwie morskiej, a następnie otoczeni przez Syrakuzan, głodem zostali zmuszeni do kapitulacji. Około 6 tysięcy Ateńczyków zginęło, innych sprzedano w niewolę.
Wyprawa sycylijska i klęska Aten spowodowała kroki wojenne Spartan i rozpoczęła nowy etap wojny peloponeskiej – tzw. wojnę dekelejską. Za radą Alkibiadesa Sparta obsadziła Dekeleję oddaloną od Aten o 13 km, by nękać otwarty kraj licznymi wypadami. W Atenach dokonano zamachu stanu, zniesiono demokrację i ograniczono liczbę obywateli do 5 tysięcy najzamożniejszych, innym odbierając prawa obywatelskie. Do konfliktu wmieszała się Persja, która uznała, że nadszedł odpowiedni moment do ściągnięcia zaległych danin od miast małoazjatyckich. Sparta nawiązała kontakty z Persją, spodziewając się uzyskać środki na utrzymanie floty. Persowie przez zaangażowanie ekonomiczne chcieli odzyskać utracone poprzednio tereny i wpływy.
Flota ateńska obsadzona przez demokratów nie uznała jednak przewrotu w Atenach. Przeciwko zamachowcom wybuchło w Atenach powstanie i jeszcze w 411 nastąpiło przywrócenie demokracji. Nie poprawiło to jednak sytuacji Aten. Wojna na morzu wymagała środków, a zasoby się kurczyły. Nowe nadzieje odżyły z pojawieniem się Alkibiadesa, który poróżnił się ze Spartanami i przebywał w Azji Mniejszej. Chciał skierować Persów przeciwko Sparcie. Nawiązał kontakt z Atenami, uzyskał zniesienie wyroku i wybrany został strategiem. Odniósł kilka zwycięstw nad Spartanami. Persja jednak nie zamierzała wspomagać ani Spartan ani Aten. Celem jej było wyniszczenie obu walczących stron. Dopiero Cyrus młodszy zapewnił Spartanom wsparcie finansowe, dzięki któremu Sparta uzyskała przewagę na morzu. Alkibiades został odsunięty z urzędu stratega. Ateny odniosły jedno tylko już zwycięstwo około wysp Arginuzy. Spartanie jednak szybko wyrównali straty, a przez podniesienie żołdu wioślarzom doprowadzili do ucieczki wioślarzy floty ateńskiej. Do ostatecznej walki doszło pod Hellespontem, gdzie flota ateńska poniosła klęskę(405) a Ateny głodem zmuszone do kapitulacji.